KENDİNE MEYDAN OKUYANLARIN ASİL SPORU
Nasuh MAHRUKİ
Dağcılık, insanların doğayı, yaşamı ve kendilerini tanımak için, kendi fiziksel ve psikolojik sınırlarını öğrenmek ve geliştirmek için doğada, yükseklere doğru yaptıkları yolculukların oluşturduğu asil bir spor dalıdır. Dağcılar, dağcılık sporunun kuvvetli ekip dinamiklerine sahip olması nedeniyle iyi birer takım oyuncusu olmayı, riskli ve tehlikeli yapısı gereği kritik süreçlerde karar verme ve problem çözme becerilerini, çok değişkenli ve karmaşık doğası gereği planlama ve lojistik becerilerini, çok iyi gözlem yapabilme ve çevredeki her değişikliği fark edebilmeyi, sürekli ve düzenli olarak kendi yeteneklerini sınadıkları için kendilerini geliştirebilmeyi ve tüm bunların karışımı nedeniyle de liderlik vasıflarını diğer sporlara göre çok daha kuvvetli geliştirme fırsatları bulurlar. Ülkemizin öncü kurtarma örgütü AKUT'un dağcılar tarafından kurulması, bu nedenle bir tesadüf değil, dağcılığın kendine özgü dinamiklerinin bize kazandırdığı meziyetlerden dolayıdır...
Dağcılığın unutulmaması gereken ilk ve en temel kuralı riskli ve tehlikeli bir spor olmasıdır. Dağcılık sporuyla ilgilenen herkesin öğrenmesi gereken ilk ders, bu sporun yaralanmalara, sakatlanmalara, hatta bazen daha kötüsüne de yol açabileceğidir. Bu nedenle nitelikli bir eğitim, sürekli ve düzenli fiziksel, teknik ve psikolojik hazırlık, antrenman, rota, mevsim, ekip ve lojistik planlama bilgisi, malzeme kullanma becerileri, harita okuma, meteoroloji, ilkyardım, metabolizma ve yüksek irtifa fizyolojisi bilgileri gibi pek çok bilgi ve beceriyi gerektirmektedir. Doğada yapılan tüm sporlar çeşitli seviyelerde risklere ve tehlikelere sahiptir. Bu nedenle bu tür sporlarla ilgilenmek isteyen kişiler adım adım ilerlemeye ve kendi yetkinlik düzeylerine uygun hedefler seçmeye büyük özen göstermelidirler. Fazlası, ölümcül derecede tehlikelidir...
Burada en önemli ve kritik beceri riskin ne zaman kabul edilir olduğunu, ne zaman da artık kabul edilemez seviyeye geldiğini doğru analiz edebilmektir ki bu da ancak tecrübe ile edinilir. Dağcılık bir tecrübe sporudur. Ne kadar çok dağa giderseniz o kadar iyi bir dağcı olursunuz. Riskli ve tehlikeli bir spor olmasının ötesinde, dağcılığın diğer sporlarla arasındaki en önemli fark seyircisi olmayan bir spor olmasıdır. Futbol, basketbol veya diğer stadyum ve salon sporlarındaki yoğun ve güçlü seyirci desteğine sahip değildir. Bu nedenle dağcıların en güçlü motivasyonu, dağlarla aralarında kurdukları içsel bağ ve dağların zirvelerine ulaşmak için kendilerine göre gerekçelerle içlerinde besleyip büyüttükleri motivasyondur...
Dağcılığın içinde risk, tehlike, zorluklarla mücadele ve korku vardır. Bunlar olmasa zirveye ulaşıldığında duyulan tatmin duygusu, başarmış olma duygusu eksik kalırdı. Tehlikeler ve korku faydalı bir uyarıcı gibidir. Dağcı korkusunu, heyecanını kontrol eder ve bu stresin getirdiği heyecanı ve adrenalini, aşırı uyarılmaya izin vermeden hedefine ulaşma amacıyla olumlu yönde kullanıp konsantrasyonunu, dikkatini ve gücünü artırır, sınırlarını geliştirir ve bu motivasyonla, normal şartlarda belki de aşamayacağı engellerin üstesinden gelir. Zorlu bir tırmanışın tamamlanması ile dağcı, kendi içinde de bir şeylerin tamamlandığını hisseder. Dağcı bir dağın zirvesine ulaştığında kendi içinde de yeni bir zirveye ulaşır. Bir tırmanış, sonuna kadar yaşadığını hissetmektir de bir yandan. Dağcıları dağlara tırmandıran şey derin ve tutkulu bir yaşama arzusudur. Dolu dolu, soluk soluğa, özgür, yoğun ve güçlü sonuna kadar yaşama arzusu, yaşamı daha fazla ve daha derin hissetme, içine çekme arzusu...
Elbette ki, dağlara tırmanmanın salt amacı riske girmek, tehlike duygusunu yaşamak olarak nitelendirilemez. Burada hedef yaşam tecrübesini derinleştirmek ve zenginleştirmektir de. Aynı şekilde yalnızca adrenalini yükseltmek ya da spor yapmış olmak da değildir, kişinin kendi içine ve çevresine farklı açılardan bakabilmesidir de bir yandan. Dağcılık, kontrollu risk sporudur, insanın kendini bırakmasına, boş vermesine müsade etmez. Her zaman uyanık, dikkatli, tedbirli ve antrenmanlı olmayı gerektirir. Bu disiplin, yaşamın her alanında insanın hayatına güç ve üretkenlik katar. Spor zaten kişiliği geliştirir, dağcılık kişiliği yüceltir. Dağların riskli ve tehlikeli doğasında güvenli hareket edebilmek tecrübe ve olgunluk gerektirir. Dağlar insanı olgunlaştırır...
Doğanın zorlu, tehlikeli ama huzurlu ve dingin ortamında, dağcılar ve doğa sporcuları diğer insanlardan daha fazla kendileriyle baş başa kalırlar ve kendilerini daha iyi tanırlar, sınırlarını daha doğru bilirler. Bu farkındalık kişiye yaşamın her alanında büyük fayda, verimlilik, üretkenlik ve kolaylık sağlar. Bu insanlar diğerlerini geçmek, yenmek, diğerlerinden daha iyi olmak düşüncesiyle değil kendini iyileştirmek ve geliştirmek, kendini daha iyi yapmak düşüncesiyle hareket eder. Başkalarıyla değil, kendiyle yarışır, kendine meydan okur, kendini aşmaya, kendini geliştirmeye çalışır. Kendiyle yarışan, menzilini de, sınırını da kendi koyar, kendi aşar. Bu, kişinin geri kalan hayatında büyük etkileri olacak bir zihinsel devrimdir...
*Everest Dağı Zirve 8850 metre
İLK KURAL: RİSK ve TEHLİKE
Dağcılığın unutulmaması gereken ilk ve en temel kuralı riskli ve tehlikeli bir spor olmasıdır. Dağcılık sporuyla ilgilenen herkesin öğrenmesi gereken ilk ders, bu sporun yaralanmalara, sakatlanmalara, hatta bazen daha kötüsüne de yol açabileceğidir. Bu nedenle nitelikli bir eğitim, sürekli ve düzenli fiziksel, teknik ve psikolojik hazırlık, antrenman, rota, mevsim, ekip ve lojistik planlama bilgisi, malzeme kullanma becerileri, harita okuma, meteoroloji, ilkyardım, metabolizma ve yüksek irtifa fizyolojisi bilgileri gibi pek çok bilgi ve beceriyi gerektirmektedir. Doğada yapılan tüm sporlar çeşitli seviyelerde risklere ve tehlikelere sahiptir. Bu nedenle bu tür sporlarla ilgilenmek isteyen kişiler adım adım ilerlemeye ve kendi yetkinlik düzeylerine uygun hedefler seçmeye büyük özen göstermelidirler. Fazlası, ölümcül derecede tehlikelidir...SEYİRCİSİ OLMAYAN SPOR
Burada en önemli ve kritik beceri riskin ne zaman kabul edilir olduğunu, ne zaman da artık kabul edilemez seviyeye geldiğini doğru analiz edebilmektir ki bu da ancak tecrübe ile edinilir. Dağcılık bir tecrübe sporudur. Ne kadar çok dağa giderseniz o kadar iyi bir dağcı olursunuz. Riskli ve tehlikeli bir spor olmasının ötesinde, dağcılığın diğer sporlarla arasındaki en önemli fark seyircisi olmayan bir spor olmasıdır. Futbol, basketbol veya diğer stadyum ve salon sporlarındaki yoğun ve güçlü seyirci desteğine sahip değildir. Bu nedenle dağcıların en güçlü motivasyonu, dağlarla aralarında kurdukları içsel bağ ve dağların zirvelerine ulaşmak için kendilerine göre gerekçelerle içlerinde besleyip büyüttükleri motivasyondur...Dağcılığın içinde risk, tehlike, zorluklarla mücadele ve korku vardır. Bunlar olmasa zirveye ulaşıldığında duyulan tatmin duygusu, başarmış olma duygusu eksik kalırdı. Tehlikeler ve korku faydalı bir uyarıcı gibidir. Dağcı korkusunu, heyecanını kontrol eder ve bu stresin getirdiği heyecanı ve adrenalini, aşırı uyarılmaya izin vermeden hedefine ulaşma amacıyla olumlu yönde kullanıp konsantrasyonunu, dikkatini ve gücünü artırır, sınırlarını geliştirir ve bu motivasyonla, normal şartlarda belki de aşamayacağı engellerin üstesinden gelir. Zorlu bir tırmanışın tamamlanması ile dağcı, kendi içinde de bir şeylerin tamamlandığını hisseder. Dağcı bir dağın zirvesine ulaştığında kendi içinde de yeni bir zirveye ulaşır. Bir tırmanış, sonuna kadar yaşadığını hissetmektir de bir yandan. Dağcıları dağlara tırmandıran şey derin ve tutkulu bir yaşama arzusudur. Dolu dolu, soluk soluğa, özgür, yoğun ve güçlü sonuna kadar yaşama arzusu, yaşamı daha fazla ve daha derin hissetme, içine çekme arzusu...DAĞCILIK KİŞİLİĞİ YÜCELTİR
Elbette ki, dağlara tırmanmanın salt amacı riske girmek, tehlike duygusunu yaşamak olarak nitelendirilemez. Burada hedef yaşam tecrübesini derinleştirmek ve zenginleştirmektir de. Aynı şekilde yalnızca adrenalini yükseltmek ya da spor yapmış olmak da değildir, kişinin kendi içine ve çevresine farklı açılardan bakabilmesidir de bir yandan. Dağcılık, kontrollu risk sporudur, insanın kendini bırakmasına, boş vermesine müsade etmez. Her zaman uyanık, dikkatli, tedbirli ve antrenmanlı olmayı gerektirir. Bu disiplin, yaşamın her alanında insanın hayatına güç ve üretkenlik katar. Spor zaten kişiliği geliştirir, dağcılık kişiliği yüceltir. Dağların riskli ve tehlikeli doğasında güvenli hareket edebilmek tecrübe ve olgunluk gerektirir. Dağlar insanı olgunlaştırır... Doğanın zorlu, tehlikeli ama huzurlu ve dingin ortamında, dağcılar ve doğa sporcuları diğer insanlardan daha fazla kendileriyle baş başa kalırlar ve kendilerini daha iyi tanırlar, sınırlarını daha doğru bilirler. Bu farkındalık kişiye yaşamın her alanında büyük fayda, verimlilik, üretkenlik ve kolaylık sağlar. Bu insanlar diğerlerini geçmek, yenmek, diğerlerinden daha iyi olmak düşüncesiyle değil kendini iyileştirmek ve geliştirmek, kendini daha iyi yapmak düşüncesiyle hareket eder. Başkalarıyla değil, kendiyle yarışır, kendine meydan okur, kendini aşmaya, kendini geliştirmeye çalışır. Kendiyle yarışan, menzilini de, sınırını da kendi koyar, kendi aşar. Bu, kişinin geri kalan hayatında büyük etkileri olacak bir zihinsel devrimdir...*Everest Dağı Zirve 8850 metre
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder