YAYLALARIMIZDAN..

RiZE YAYLALARI

Yeşilin değişik tonlarını kuşanmış yaylalar yıl boyu yerli yabancı gezginleri ağırlıyor. 

Hazindak Yaylası-Çamlıhemşin

Genel Bilgi

Rize’nin karakteristik coğrafi özelliği dağlık ve dik yamaçlarla çevrili bir arazi yapısına sahip olmasıdır. Doğu Karadeniz Dağları doğu-batı doğrultusunda uzanarak, yerleşimi İç Anadolu platosundan ayırır. Rize’yi güneyden kuşatan ve denize paralel uzanan bu dağlar, kentin bir bakıma Karadeniz’le bütünleşmesini sağlamıştır. Derin vadiler, akarsu yatakları ve tarım alanlarının azlığı bölge ekonomisinin geçmiş yıllarda hayvancılığa yönelmesinin ana faktörleridir. Yöre insanı hem rutubetli sıcaktan korunmak, hem de hayvanlarını geniş çayırlıklarda otlatabilmek için baharla birlikte yaylalara çıkar.

Doğu sınırında Fındıklı, batı sınırında ise İkizdere ilçesine uzanan 2000-3000 metrelik dağ silsilesi boyunca dizi dizi sıralanır Rize yaylaları. Yaklaşık 225 yayla ve mezranın yer aldığı bu coğrafya, dağların geniş düzlüklerine, vadi yataklarına veya vadileri birbirinden ayıran ince uzun sırtlara yayılır. Kalkandere dışında hemen her ilçenin yaylası bulunurken,  Çamlıhemşin ve İkizdere ilçeleri sahip oldukları yayla sayısının fazlalığıyla dikkat çekerler. Çağlayan, Arılı, Tunca, Marselavat, Fırtına, Senoz, Salarha, Faso, Yediçukur, Cimil, Kabahor, Meles ve Anzer vadileri, birer kültürel miras sayılan Rize yaylalarına ev sahipliği yapan ana alanlardır. Hala, Çat, Palovit, Çaymakçur, Palakçur, Hacıvanak ve Tar Deresi gibi birkaç kola ayrılan Fırtına Vadisi, en çok yayla barındıran bölgelerden biridir.

Rize Yaylaları Çalışması Hakkında

Hazırlanan rehber kitapta Rize sınırlarında yer alan yaklaşık 225 yayla ve mezranın sadece 80 tanesine yer verildi. Seçim yaparken görece daha büyük, ulaşımı kolay ve geleneksel yayla yaşamının devam ettiği yerleşimler dikkate alındı. Kitapta bu yaylalarla ilgili tanıtım bilgilerine ulaşabileceğiniz gibi, hemen yakınlarında yer alan diğer yayla ve mezra isimlerini de bulabileceksiniz. Yaylalar kitabının ikinci bölümü daha sonra yayımlanacaktır. 

Rize Yaylaları Yürüyüş Rotaları

• Gürcüdüzü-Çatak Yaylası (10 km)
• Yukarı Balıklı Yaylası-Üçgöller (gidiş-dönüş 6 km)
• İntor Yaylası-Şorak Yaylası-Kayadibi Yaylası (12,5 km)
• Golezana Yaylası-Eğrisu Gölü-Eğrisu Yaylası (8 km)
• Komati Yaylası-Didingola (6 km)
• Didingola Yaylası-Kaçkar Gölü-Dadala Pansiyon-Avusör Yaylası (8,5 km)
• Avusör Yaylası-Huser (8 km)
• Huser Yaylası-Ayder Yaylası (3,5 km)
• Çaymakçur Yaylası-Göller-Yukarı Kavron Yaylası (7 km)
• Ayder Yaylası-Hazindak Yaylası (6 km)
• Hazindak Yaylası-Samistal Yaylası (5 km)
• Pokut Yaylası-Hazindak Yaylası (8 km)
• Çiçekli Yayla-Hacıvanak Yaylası (7 km)
• Çiçekli Yayla-Tatos Sulak Göller-Verçenik Yaylası (10 km)
• Tahpur Yaylası-Balıklı Gölü-Ambarlı Yaylası (6 km) 

Rize Yaylaları Araç Rotaları 

• Çağlayan Vadisi Yaylaları
• Arılı Vadisi Yaylaları
• Tunca Vadisi Yaylaları
• Tunca ve Marselavat Vadileri Manzaralı Yaylalar
• Marselavat Vadisi Yaylaları
• Fırtına Vadisi Yaylaları
• Çayeli Senoz Vadisi Yaylaları
• Güneysu Yaylaları
• İkizdere Çağırankaya Yaylaları
• İkizdere Vadisi Yaylaları
• İkizdere Anzer Yaylaları

İletişim

 
Rize İl Kültür ve Turizm Müdürlüğü : 04642130426

Internet : www.kurumsalkulturturizm.gov.tr/turkiye/rize
               www.rizemacera.com
E-Posta :  rizekulturturizm@ttmail.com
               iktm53@kulturturizm.gov.tr

Hazırlanan kitapçığı edinmek için info@rizemacera.com veya bilgi@rizemacera.com adreslerine e-posta gönderebilirsiniz.

Harita
Haritanın üzerine tıklayarak biraz daha büyütebilirsiniz.

Kaynak: ERSİN DEMİREL

KIZ BABALARI

Bu hayatta herkes tarafından bilinen bir şey varsa oda babalar ve kızları arasındaki ilişkidir.

Annelerin çok önemli yeri vardır hayatlarımızda evet, ama baba bir sığınaktır kızı için. Yaşamın fırtınalarından,yıpratıcı gerçeklerinden,canını acıtan bütün her şeyden uzaklaşmak istediği zaman sığınabileceği sessiz ve güvenli bir limandır. Kızı hangi yaşta olursa olsun, birbirlerine her ne kadar anne-kız kadar ”arkadaş” yakınlığında olmasalar bile, çaresizlik içinde boğulurken dahi, elini uzatıverirse babasına, babasının elini tutacağını hep bilir.

Baba kızların sırtını yasladığı dev bir çınardır. Özel bir bağdır ve hiç bitmeyen tükenmek bilmez. Bu ilişkinin belki de büyüme aşamasıyla ilgisi vardır. Babası yanında olan kız çocuğu şımarık halleriyle babayı kendine bağlar. Ve hep şımarık kalır bu sayede. Kız çocuğu bir erkeğe sevmeyi öğretir. Çünkü o daha yeni yeni büyüdüğünde, saçları beline bile ulaşmadan babacığına hep şefkatle sokulandır. Ve bir erkekte dünya üzerinde kızından başka hiç kimseyi bu denli sevemez. Aşık olduğu kadın bile ona bu kadar güçlü hissettirmemiştir vakti zamanında…

Baba ne kadar sağlamsa, kızı o kadar dik durur. Bu nedenledir ki babası olmadan büyümek zorunda olan insanlar hayatta hep eksik hissederler kendilerini. Dünyanın en zor yaşamına onlar sahiptir hiç kuşkusuz.

Kadınlar ilk prenseslik derslerini babalarından alırlar. Bu yüzden aslında şimdi şımarıklıklarından şikayet ettiğiniz kadınlar,ileride sizin kız çocuklarınız haline dönüşecektir. Haberiniz olsun… 

Kız çocuklarının hayatına giren ilk erkek babalarıdır. Kız çocukları daha altı aylıkken babalarının sesine ve dokunuşlarına annesininkinden daha farklı tepkide bulunurlar. Yani babayı algılamakta ve ayırt etmektedirler. Bu yüzden de kızlar babalarına aşık olurlar. Ve kız gözünü açınca babayla karşılaştığı için onu idealize eder. Hep belki de hiç hatırlamadığı ama içinde bir yerlerde varlığını hissettiği o ilk dokunuşun etkisini ararlar. Belki de bazen sırf bu yüzden babalar kızlarının yalnız kalmasına sebep olurlar. Çünkü kızları asla ”O erkeği” bulamazlar.

Her genç kızın yüreği, tanıştığı bütün erkeklerden önce, herkesten en önce, babasına aittir. Babalar ve kızları, daha sonra hiç yakalayamayacaklarını bildikleri bir huzur ve güvenle yaslanırlar birbirlerine hayatta.

İşte tam da bu yüzden babanızdan bir an ayrı kalsanız, bir eksiklik hissedersiniz. Anlam veremezsiniz. Özel günlerde yanında olamıyorsanız kendinizi inanılmaz derecede üzgün hissedersiniz. Yokluğunu tek bir saniye aklınızdan geçirseniz, dünya başınıza yıkılıyor zannedersiniz.

Şimdi yanınızdaysa hemen gidip babalarınıza sarılın lütfen, benim için. Ben ondan sadece 1 saat uzaklıktayım ama bu gün onun doğum günü ve ben yanında değilim. Büyüdükçe, ondan daha fazla ayrılmak zorunda kalınca çok daha iyi anlıyorum onun benim için neler ifade ettiğini. O yüzden benim için babalarınızı öpün hemen şimdi, her baba mükemmel değildir elbet, her kızın ya da çocuğun olamayacağı gibi.Ama her baba özeldir. Hayatlarınızdan hiç çıkmamalarını dilerim…

İyi ki doğdun babam, tek aşkım, iyi ki varsın!

kaynak: https://papiroom.com

AH ŞU DEFİNECİLER !

Bodrum’da Kaya Mezarları Defineciler Tarafından Tahrip Ediliyor

Bodrum Yarımadasında ve özellikle buradaki Göktepe kaya mezarlarında define avcıları tarafından kaçak kazılar yapılıyor.

Yarımada genelinde birçok bölgede farklı devirlere ait tarihi kalıntılar bulunurken, bu bölgelerden bazılarında zaman zaman kaçık kazılar meydana geliyor. Define avcıları yaptıkları kaçak kazılarda tarihi ve doğal değerlere de zarar verirken, özellikle Göktepe’de yapılan kaçak kazılarda tarihi kaya mezarları tahrip ediliyor.

Yetkililer ve tarih uzmanları, Göktepe’de yapılan kaçak kazılarda gereksiz yere define arandığını belirterek, define avcılarının Göktepe’de önemli bir şey bulamayacaklarını söylüyor. Genelde Helenistik ve Roma dönemiyle tarihlendirilen bu mezarların çevresinde yapılan kaçak kazılar son yıllarda artış gösterirken, kazılar sonrasında tarihi mezarlar zarar görüyor.

Yüzlerce kaya mezarının bulunduğu Göktepe, tarihi ve doğal yapısıyla Bodrum’un merkezinde eşsiz güzellikleriyle doğa tutkunlarını kendine çekerken, yaşanan bu tür olaylar vatandaşların da tepkisini çekiyor.

Çoğunluğu Helenistik ve Roma Devrine tarihlendirilen bu mezar odalarının çok azında yer yer fresk izlerine rastlanırken, bazı kaya mezarlarının cephelerinde adak taşlarının konduğu yuvalar görülmekte.

Bodrum’un genel manzarasını görmek, şehir surlarını izlemek isteyen birçok turistinde ziyaret ettiği Göktepe ve çevresinde meydana gelen kaçık kazılarla ilgili yetkililerin gerekli çalışmaları yaptığı ve yapmaya devam ettiği, bazı kaçak kazıların ise adli makamlarca soruşturulduğu öğrenildi.

Kaynak: ARKEOFİLİ

SURİYE'DE SANAT YARALARI DA SARILIYOR..

Palmira’da Parçalanan Büstler Restore Ediliyor

Suriye’nin önemli antik kentlerinden Palmira’da, IŞİD tarafından çekiçlerle parçalanan paha biçilemez taş heykeller, uzmanlar tarafından lazer taramaları ve 3D yazıcılar yardımıyla titizlikle restore edildi.

Palmira Antik Kenti’nde 2. yüzyıla ait bir mezar büstü. F: Chris Warde – Jones

Bir adam ve kadına ait MS. 2. yüzyıla tarihlenen cenaze büstleri, 2015 yılında arkeolojik alanı ve müzeyi ele geçiren IŞİD militanları tarafından parçalanmıştı. Bölge Suriye ve Rus kuvvetleri tarafından tekrar ele geçirildiğinde, eserler güvenlik için Beyrut’a güvenlik taşınmıştı. Ardından bu eserler Roma’ya gönderildi ve son iki ay boyunca uzmanlar zararın onarımı için ellerinden geleni yaptı.

Teknisyenler lazerleri kullanarak parçalanmış iki figürün yüzeylerini taradı ve daha sonra karmaşık 3D yazıcılar ile IŞİD’in yıkımı sırasında kaybedilen taş parçalarının yerine reçine parçaları yarattı.

YouTube’da Mayıs 2015’te yayınlanan videolardan birinde, Palmira Antik Kenti’nden duman yükseliyor. F: AP

Erkek figürün suratının yarısı parçalanmış ve yok olmuştu. Roma’daki uzmanlar, yüzün kaybolan kısmı için bir “protez” üretti. Protezi çıkarılabilir olarak yerine taktılar, böylece orijinal taş parçası bulunursa yeniden takılabilir. Protez, altı küçük mıknatıs yardımıyla taş büstüne bağlandı.

İtalyan Konservasyon ve Restorasyon Enstitüsü Müdürü Gisella Capponi, “Reçine protezler, orijinal taşa benzemesi için çok ince bir taş tozu ile kaplandı. IŞİD’in acımasızca zarar verdiği olağanüstü eserleri tekrar onarmak bizim için büyük bir onurdu.” diyor.

1939’da kurulan enstitü, Pompeii ve Roma’daki eserler, antik Etrüsk mezarları ve Caravaggio gibi Rönesans ustaları tarafından yapılmış resimler üzerinde onlarca yıllık bir tecrübeye sahip.

IŞİD, Mart ayında Palmira’yı kaybetmişti ancak Aralık ayında tekrar ele geçirdi.

Palmira Müzesi’ndeki yıkım. F: AFP

Eski Kültür ve Turizm Bakanı olan ve şimdi Kültürel miras derneği başkanı Francesco Rutelli, “IŞİD’in Palmira’yı kaybetmesi ve geri dönmesi arasında küçük bir zaman dilimi vardı. Ne yazık ki Palmira bir kez daha çatışma bölgesi oldu. Fakat en azından olağanüstü bazı eserler kurtarıldı.” diyor.

Eserlerin restorasyonu, Palmira için 82 yaşında hayatını veren arkeolog Halid Esad’a adandı. IŞİD’in bölgeyi ele geçirmesi sırasında Palmira’yı terk etmeyen Halid Esad, IŞİD militanları tarafından infaz edilmişti.

Palmira Antik Kenti, Roma imparatorluğunun bir parçası olmasına rağmen restore edilen kadın ve erkek büstleri, zengin tüccarların olduğu yerel ailelerden geliyordu. Büstlerindeki yazıtlar, Latince yerine Grekçe ve Aramice idi.

Palmira Müzesi’ndeki yıkım. F: AFP

Antik büste takılan protez. F: Chris Warde – Jones

Büstler bu ayın sonunda Suriye’ye geri gönderilecek ve IŞİD Palmira’dan bir kez daha kovuluncaya kadar Şam’da tutulacak.

La Sapienza Üniversitesi’nden Yakın Doğu Arkeoloji uzmanı Frances Pinnock, “Palmira, Roma İmparatorluğunun bir parçasıydı ancak Roma’ya isyan etti. Bu çift, muhtemelen zengin tüccar olan Palmira seçkinlerini temsil ediyor.” diyor.

Geçtiğimiz günlerde Rusya’nın yayınladığı drone görüntüleri, IŞİD’in Palmira’daki ünlü tiyatroya ve Tethrapylonlara ciddi ölçüde zarar verdiğini ortaya çıkardı.

Kaynak: Erman ERTUĞRUL - Arkeofili.com

TURİZM: KUZEY İZLENİMLERİ

ZAMAN TÜNELİNDE İSKANDİNAVYA YOLCULUĞU

Pınar YAMAÇ

Tempo Tur'un " İskandinavya gezisi' ne Temmuz 2011'de katılmıştım. Düşünüyorum da kaç yıl geçmiş üstünden!  Her ne zaman aklıma gelse sanki bir film şeridi gibi gözümün önünden alabildiğince  uzanan  yeşillikler, göller, yükseklerden köpüre köpüre  inen şelaleler, uğultularla  akan dereler, oya gibi işlenmiş girintili çıkıntılı kıyılar ve dağ tepelerini kucaklayarak saran bulutlar , aşağıya doğru beyaz bir tül gibi inen  sisler geçer.
Ve ben  " Zaman Tünelinde " her günü  her gezdiğim yerde tekrar yaşar gibi olurum. 

İlk aklıma gelen; geziye katılanlar, Tempo Tur yöneticileri ve Tur Lideri ile bilgilendirme toplantısıdır. Bu toplantıya aynı zamanda  yol arkadaşlarıyla karşılaşma toplantısı  da denilebilir. Bundan bir hafta sonra da hep beraber Tempo Tur önünde bizi bekleyen otobüse binip Esenboğa Hava Limanı'na transfer.Daha sonra da Atatürk Hava Limanı'ndan Helsinki' ye uçuş. Her şey o kadar güzel programlanmış ki en ufak  bir aksama yok.

Helsinki'de bir gece kalınıyor ve ertesi gün hızlı bir panoramik  şehir turu var programda. Ertesi sabah bize katılan Finlandiyalı yerel rehber; eşinin görevi nedeniyle bir süre İstanbul'da yaşamış  ve bu süreçte çok da güzel Türkçe öğrenmiş. Hep beraber Katedral Meydanı'ndan başlayıp  Sibelius Parkına kadar geziyoruz. Sibelius Finlandiyalı'ların gurur duydukları dünyaca ünlü bir besteci. Bu park onun anısına yapılmış. Park'ta  yan yana getirilmiş parlak metalik borulardan   oluşan soyut bir org heykeli var. Görünümü bence soyut bir ağaç gibi. Bu heykel beğeni almayınca  daha sonra   gene parlak bir metal plaka üzerine kabartma bir Sibelius Mask'ı yapmış. heykel sanatçısı.

Bu parkta bir de mini konser dinleme şansımız oluyor. Önünde nota sehpası olan Finlandiyalı 8-10 yaşlarındaki sarışın bir çocuk Trompetle il Slenzio'yu çalıyor. Hem de hiç hatasız ve çok etkileyici bir müzik yayılıyor dalga dalga uzaklara... Bu minik sanatçı kesinlikle bütün turist gruplarının ilgi odağı olmuş çok kısa bir zamanda. Biz oradan ayrılırken  de çevresindeki dinleyici halkası gittikçe genişlemeye devam ediyordu. 

Parktan çıkıp yerel rehberimizle vedalaşırken bize bir de tavsiyesi vardı. "Finlandiya'dan ayrılmadan çikolata almayı unutmayın. Bayramda misafirlerinize ikram edersiniz  Geisha marka çok güzeldir" demişti. Böylece, biz de karşımıza çıkan ilk markete girip kendimize bir çikolata tadım zamanı ayırmayı ihmal etmedik. O akşam üstü bizi Stockholm'e götürecek gemiye binip kabinlerimize yerleştik. Sonra da güverteye çıkıp limandan ayrılırken uzun uzun bu kentin gittikçe solgunlaşan ve bizden uzaklaşan silüetine baktık. Artık Baltık Denizi 'ne doğru açılıp Stockholm'e doğru yol alıyorduk. Akşam yemeği sonrası gezinirken, birden bire kendimizi geminin yüksek tavanlı yaşam sokağında bulduk, Duty Free shop'ları, marketleri, giyim mağazaları, pizza restoranı ve hediyelik eşya satış noktalarıyla cıvıl cıvıl, ışıl ışıl bir alandı burası.

Daha doğrusu bir AVM' nin hafta sonu canlılığı vardı burada. Uzun ve yorucu bir gün sonunda çok yorgunduk ve bir süre sonra kabine gidip uyumayı tercih ettik.
                           

  

Ertesi sabah kahvaltı sonrası valizlerimizi alıp yavaş yavaş çıkış hazırlığı yapmak üzere geminin Stockholm 'deki çıkış kapısına doğru ilerlemeye başladık.Tur liderimiz Murat Tiryaki  de geldi az sonra. Üzgün bir yüz ifadesiyle bize Oslo'da bir terör saldırısı nedeniyle ölenler ve yaralılar olduğunu söyledi.Tempo Tur'dan aradıklarını ve bizden önceki bir Türk grubun  sorunsuzca Oslo'ya  giriş yaptığını iletti. Bu olay hepimizde şok etkisi yapmış ve suskunlaşmıştık birden bire.

                                                                                  
Stockholm'e gemi yanaştıktan sonra limanda bizi bekleyen "Tempo Tur" otobüsüne binip   hemen panoramik şehir turuna başladık.İlk gittiğimiz yer Gamla-Stan ( Eski Şehir) idi. Oradaki eski ve renkli yapıların resmini çekip  gezintimize devam ettik. Belediye Sarayı, Kraliyet Sarayı, Müzeler ve Parklar Adası, Elçilikler Bölgesi'ni gördükten sonra otelimize valizleri  bırakıp Skansen'e gitmek üzere yola çıktık. Füniküler lle yukarı çıktığımızda kendimizi  tarihi bir açık hava köyünde, daha doğrusu  bir açık hava müzesinde bulduk.Her yerde üstlerinde belli bir dönem kostümleri olan bahçede çalışanlar, ellerinde kovalarla bir yerden başka bir yere giden sütçü kızlar, hayvanat bahçesi, içinde insan olmayan dükkanlardan birinde tezgahta yeni yapılmış makarna hamurları, kurabiye hamurları vardı. Her şey o kadar gerçekti ki sanki dünden bu güne  hiçbir şey değişmemiş ve aynen öylece kalmıştı. Yukarı doğru uzanan sokakların iki yanında  bakımlı eski evler yer göze çarpıyordu... Yapay dereler,üstünden geçilen köprüler, gölge veren büyük ağaçlar vardı her yerde...

İlginç  bir rastlantı olarak da Skansen'de  bir moda dergisi için mankenlerle çekim yapılıyordu. Kısa bir süre çekimi izleyip fotoğraf da çekme fırsatı bile bulduk.
Otelimize dönerken yol üstünde gördüğümüz bir pizzacıya girip hem yemek hem de dinlenme molası verdik. Gruplar halinde masalara oturup konuşurken yanımıza önce garsonlar, sonrada restoran sahibi geldi. Onlar da Türkiye'den  gelmişler ve buraya yerleşmişler. Konuşurken sipariş vermediğimizi fark ettik bir süre sonra. Pizzalarımız geldiğinde  üstlerini bol malzeme ile tablo gibi süslediklerini fark ettim. Gerçekten çok özenerek hazırlamışlardı ve bu bize çok özel bir dostluk gösterisiydi.

Ertesi sabah bizi Oslo'ya götürecek olan otobüs otelin önünde hazır bizi bekliyordu. Şehir dışına çıktıktan sonra göz alabildiğince uzanan yemyeşil tarlalar, yeşilin her tonundaki ağaçlar uzanıp gidiyordu. Yol boyunca zaman zaman yağmur yağdı bazen de hafiften bulutlar aralandı ve güneş sıcak yüzünü gösterdi. Öğle yemeği  için Karlstad 'da mola verildiğinde gene yağmur yağıyordu. Acele bir yer aradık. Sokaklar çok tenhaydı. Bir yan sokakta bir McDonalds bulunca çok sevindik. Hızla  içeri girip kendi aramızda ne yiyeceğimize karar vermeye çalışırken orada çalışan bir genç kız geldi yanımıza ve "Yardım edebilir miyim ?" diye sorunca birbirimize bakıp gülümsedik. İşte gene bir Türk çıkmıştı karşımıza bize dostça yaklaşan. 

Merve, ailesiyle birlikte yaşayan, yaz aylarında çalışıp, okul zamanı da öğrenci olan bir Türk kızıydı. Hamburgerlerimizi hızla yedikten sonra oradan Merve'ye teşekkür ederek ayrıldık. Yol boyunca hep yağmur yağdı. Bazen damla damla bazen de çok. Gezdiğim hiçbir yerde bu kadar çok şelale görmemiştim. Burası şelaleler ülkesiydi, bana göre. Dikkatimi çekip merak ettiğim bir şeyi de tur liderimiz Murat Bey'e sordum. Tarlalarda yemyeşil otların üstünde, beyaz renkli silindir şeklinde bidon gibi objeler vardı. Bunlar; çiftçilerin yaz aylarından samanları sıkıştırarak, paketleyip kış gelip havalar soğuyunca hayvanlarına verdikleri yiyecek paketleriydi. Akşamüstü Oslo'ya ulaşıp otele yerleşme sonrası yemek yiyecek bir yer bulmak için dışarı çıktığımızda gözümüze ilk çarpan  suskun bir insan seli oldu. Genç-yaşlı yüzlerce Oslolu ellerinde mumlar ve kırmızı karanfillerle aynı yöne doğru yürüyordu. Endişeli ve dalgın bakışlarında duydukları büyük acı açıkça belli oluyordu." Barış'ın ana vatanı  olan Norveç'te " böyle bir olay asla olmamalıydı diye düşündüm kendi kendime...

Ertesi sabah Oslo'da da her şehirde olduğu gibi gene şehir turumuz vardı. Holmenkollen. Kayakla atlama kulesine gitmek üzere yola çıktık. Kış dönemi küçük çocuklar bile kayak sporunu  yaparmış Norveç'te. Hatta çocukların anne ve babalarından aldıkları ilk hediyelerden biri de kayak takımıymış. Oslo'da yaşayanların hafta sonu tercihi bu kayak merkeziymiş. Ancak, yokuş yukarı tırmanmak da gerekiyor sanırım. Temmuz'da gitmemize rağmen epeyce serindi burası. Bir çok turist grupları park eden otobüslerden iniyorlardı. Rehberimiz kule ve kayakla atlama yarışları hakkında bilgi verdikten sonra "simulatör" ile kayakla atlama heyecanını da yaşayabilirsiniz dedi. Ne yazık ki bu konuda hiç şansımız olmadı.Girişte yoğun bir kalabalık olduğu için biz bunu gerçekleştiremedik. Elimde fotoğraf makinesi ile dolaşarak kule çevresinde resim çekmeye başladım.

Kulenin altından sol tarafa doğru yürüyünce bir platform üstünde birden bire bir köpek heykeli çıktı karşıma .Çok şaşırmıştım ve öylesine canlı öylesine kıpır kıpır bir görünümü vardı ki sanki önümden atlayıp kaçıverecek gibiydi. O anda fotoğrafını çektim. Bir an için yoksa burada da bir "Hatchiko" öyküsü mü yaşandı diye düşündüm kendi kendime." Hatchiko" Japonya'da bir Japon Profesör'ün köpeğiymiş. Bu minik köpek her sabah Profesör Üniversiteye giderken. onu metroya kadar geçirir ve akşam da gelip karşılarmış. Bir akşam profesör metrodan çıkmamış. Daha sonraki günler de gelmemiş.

Profesör Üniversitede ölmüş fakat Hatchiko onu beklemeye devam etmiş. Dokuz yıl boyunca o hep oradaymış ama bir sabah metronun çıkış kapısında Hatchiko'yu ölmüş olarak bulmuşlar. Tokyolular bu sadık köpeği hiç unutmamışlar. Shibuya metrosunun çıkış kapısına onun bir heykelini yaptırıp koymuşlar. Bu  heykelin önündeki kapı da şimdi " Hatchiko "çıkışı olarak anılmaktaymış. Bu da kesinlikle Holmenkollen'in köpeği olmalıydı Öyküsü ne olabilir gibi bir sürü soru kafamın içinde dönüp dolaşırken  ansızın bir ses duyunca arkamda duranları fark ettim. Küçük bir Japon grubuydu. Hatchiko'yu mu hatırladınız ? diye sordu biri bana. Evet diye cevap verdim şaşkınlıkla O sırada başında kasket, üstünde  bir eşofman olan bir genç bize yaklaştı. Ben, elimle bu heykeli işaret edip bu köpek nedir ?  diye sordum. Gülümseyerek anlatmaya başladı. Gerçekten çok ilginç bir hikayesi vardı.

Bu köpek çok minikken karlar arasında yolunu kaybetmiş. Kuleye gelen yol üstünde ağlayıp duruyormuş. Kuleye gelen bir kayakçı genç onu alıp montunun içine koymuş.ısıtmış.buraya getirmiş. Orada ona yiyecek vermişler. O da bir daha hiçbir yere gitmemiş, hep orada kalmış. O artık kayakçıların köpeği  olmuş . o günden sonra.. Onlar kayarken çok heyecanlanıyor, çok seviniyormuş. Hatta Kayakçılarla beraber o da kayıyormuş.Çekilmiş fotoğrafları da olduğunu söylediler. Ancak, bu kadar kısa bir zamanda bu öykünün hangi yıllara ait olduğunu öğrenemedim. Şu anda hayatta olmayan bu köpeği de kayakçı dostları unutmamış ve bu heykeli yaptırarak "Holmenkollen'in Köpeğini" ölümsüzleştirmişlerdi anladığım kadarıyla...

Bundan sonra göreceğimiz yer olağanüstü bir açık hava müzesiydi. Frogner Park yani Vigeland  Park'dı. Ünlü heykeltraş Gustav Vigeland  yaşamını bu park için adamış ve dünyada bir benzeri olmayan bir  açık hava heykel  müzesine imza atmıştı. Park girişinde ilk gözüme çarpan onun heykeliydi. Gelenleri selamlar gibi oradaydı. Çok geniş bir alana yayılmış olan heykellerin çoğu granitten yapılmış çıplak ve cüsseli heykellerdi. Vigeland'ın   doğum, büyüme ve ölüm gibi temalarla yaşam döngüsünü vurgulayan heykellerinin yanında çok duygusal mesajlar veren heykelleri de göze çarpmaktaydı. Ben, Vigeland'ın oğlu ile beraber tasvir edilen heykel grubundan çok etkilenmiştim. Şefkatle elini oğlunun omuzuna uzatıp nasihat ederken genç çocukta biraz tedirgin, biraz çekingen bir ifade hissetmiştim. Bir başka heykel grubunda ön planda göze çarpan bir erkek ve bir kız çocuğun bir birlerine bakarken yüz ifadeleri çok dikkat çekiciydi.Bu açık hava müzesinde en çok bilinen heykellerden biri de "kızgın çocuk ". Bu tam anlamıyla küçük bir çocuğun öfkesinin, kızgınlığının dışa vurumu. Böylesine güçlü bir anlatım  gerçekten kolay olmamalı diye düşünüyorum. O kadar gerçekçi ve bir o kadar da etkileyici bir anlatımı var ki uzun uzun bu heykele bakarken o çocuğun sesini duyar gibi hissettim uzaktan uzağa... Yolun sağı ve solundaki heykellere bakarak ve uzun uzun inceleyerek yürüdükten sonra karşımıza ilginç bir fıskiyeli havuz çıkıyor.. Bunun etrafında da ağaç, bitki ve insan figürleri göze çarpıyor. Monolith ise arkada bir platform üstünde çok yüksek bir granit sütün ve üstünde bir birine sarılmış ve tepeye doğru uzanan 126 insan figürü yer alıyor. Sanırım bu eserin yüksekliği 17 metreydi.Bence Vigeland Park'ı bir defa gezmek yetmez  Oslo'ya her ne zaman yolunuz düşerse kesinlikle tekrar tekrar görülmesi gereken bir yer. Benim  2015 yazında Cruise ile Oslo'ya da tekrar yolum düşünce gene görme şansım oldu. Ancak Vigeland'ın " Baba ve Oğul" heykel grubunu göremedim. Geminin rehberi; Belki kapalı müzeye alıp onun yerine bir başkası getirilmiştir " dedi. Gene sınırlı bir zaman için oradaydık ve kapalı müzeyi görme şansımız da olmadı.

     
Oslo'da " Viking Gemi Müzesi", kraliyet Sarayı da görülmesi gereken yerler arasında. Belediye Binası ve Önünde ünlü yazar Henrik İbsen'in  heykeli olan National Theatre'ı da görmeden geçmedik. İskandinavya ülkelerinde yazarlar, sanatçılar ve bestecilerin ölümlerinden sonra da unutulmamaları beni çok duygulandırdı... İşte ölümsüzlük bu, onlar hala eserleriyle  yaşamaya devam ediyorlar diye düşündüm. kendi kendime.. Ertesi sabah gene yolculuk başlıyordu. 

Kahvaltı sonrası valizlerimizle otelin önündeydik. Otobüsümüzün kaptanı değişiyordu. Bergen ve tüm fiyordlar bölgesini çok iyi bilen yeni bir kaptan gelmişti. Elinde; evrak çantası, yol haritaları ve yedek elbise torbasıyla bindi otobüse. Bence bu yeni kaptan daha çok bir büyük şirketin CEO'su görünümündeydi.

Oslo'dan çıktıktan sonra tekrar yeşillikler, sayısız  şelaleler, hızlı hızlı akan dereler,müthiş dağ manzaraları arasında bulduk kendimizi.. Birara bir kamp alanında hem resim çekme hem de dinlenme molası verdik.Şelalelerin ve oluşan derelerin sesi inanılmaz  bir huzur  veriyordu insana demek ki zaman zaman büyük şehirlerden uzaklaşıp o trafik kargaşasından, arabaların korna seslerinden  bir süre için uzak kalmak. hepimiz için bir rahatlama oluyormuş. Akşam üstü artık Bergen'e yani Norveç'in ikinci büyük şehrine ulaşmıştık. Otelimizin yeri çok güzeldi ve hemen çıkıp bir yerleri görebilirdik. Biz de öyle yaptık.Otelden çıkıp biraz yürüdük.Bizi orada en çok şaşırtan sokaklarda yürüyen insanlar arasında evcil hayvanlar gibi martıların dolaşmasıydı. Önce bir banka oturduk ve çantamızda olan  bisküvilerden attık. Birisi uçup geldi bize doğru ve arkasından da başkaları korkusuzca yaklaştılar. Demek ki burada martılarla insanlar arasında böyle bir dostluk oluşmuştu.

Bir yerden bir sandviç alıp otele dönmeden önce  caddenin sonunda çiçekli  bir park gibi görünen bir yere doğru yürüdük. Orası ne yazık ki park değildi. Oslo'daki Terör kurbanları için bir anma köşesiydi.Her tarafta güller-kırmızı karanfiller, yanan mumlar, kağıtlara yazılmış  mesajlar vardı. Ayrıca sessizce dua edenler de çoktu.Biz de barış içinde yaşanacak bir dünya için en içten dualarımızla oradan ayrıldık.

Ertesi sabah Bergen turuna başladık. Bergen'i tepeden kuş bakışı gören Flayen Tepesine füniküler ile tırmanınca müthiş bir Bergen manzarası ile buluştuk. Limanda demirli pek çok kurvaziyer dinleniyordu gün boyunca.. Parlak güneşli, bir gündü. Ve pek çok fotoğraf çektikten sonra tekrar geri dönüp gezimize devam ettik. Eski Bergen Limanı, eski ahşap yapılar ve en eski yapı Meryem Kilisesini  gördükten sonra Tur Liderimiz Murat Bey'in verdiği serbest zamanı değerlendirip çevreyi dolaşmaya başladık. Orada çok güzel bir Balık Pazarı vardı ve her çeşit deniz ürünü hemen seçiyorsunuz ve önünüzde pişiriyorlar. Müthiş lezzetli ve taze deniz ürünlerinin tadını hala hatırlıyorum.
                                                
Şu ana kadar, böyle sade masa ve sandalyelerde oturarak bu kadar keyifli yemek yediğim her halde yok denilecek kadar azdı diye düşündüm oradan ayrılırken.

Ertesi sabah gene yola çıkıyoruz. Kahvaltı sonrası her zamanki gibi otel önünde yolculuğa hazır bekliyoruz.Bu defa rotamız. Voss üzerinden Gudwangen oradan da Norveç'in en uzun fioyrdunun bir kolu olan Naerofiord'da ulaşıp  gemi  ile  iki saat boyunca geziyor, çevreyi izliyor ve fotoğraf çekiyoruz. Bu güzelim  doğa parçasında yaşadığımız her dakikanın tadını çıkarıyoruz... Mavi ve yeşilin her tonu bir birine karışmış.Yüksek tepeleri sarıp sarmalayan bulut mu  yoksa sis mi ? Hiç anlaşılmıyor. Güvertede gözlerimiz renk cümbüşüne takılmış bu güzelliği içimize sindirmeye çalışırken rüzgar hafiften ıslık çalarak sürekli esiyor ve saçlarımız darmadağın oluyor. O anları fotoğraf çekerek daha sonra da hatırlamak istiyoruz. Bundan sonra programımızda müthiş bir yolculuk var. ''Flam Treni" ile Flam - Myrdral arasında 20 km lik bir yolculuk yapıyoruz. Flam Treni bu gezinti sırası yavaş yavaş tırmanırken  bir ara 865 metre yüksekliği bile buluyor. Trenin yol boyunca her iki tarafından da akıp giden manzaraların ne yazık ki video kaydını yapamıyorum.. Tren bir istasyonda duruyor. Çok Müthiş, çok güçlü bir şelale iniyor uğultularla, gürültülerle. Yükseklerden kayaların üstünden atlayarak ve istasyonun önündeki platform'un  altından güçlü  bir ırmak olup akıp gidiyor. Şelalenin en üst noktasında bulutlar, sis ve akan gür suyun köpükleri bir birine  karışmış.. Biz bu görüntüyü hayranlıkla izleyip resim çekmeye çalışırken şelalenin güçlü sesini bile bastıran bir müzik yükseliyor birden bire.

O anda inanılmaz bir görüntü beliriveriyor karşıda sağdaki kayalıklar üstünde" kırmızı uzun elbise giymiş bir genç kız dans ediyor." Gerçek mi yoksa bir ışık oyunu olabilir mi diye düşünüyorum. Tabii ki resim çekmeyi de hiç ihmal etmiyorum.. Az sonra o kız kayboluveriyor birden bire. Çok geçmeden  gene kırmızı elbiseli bir başka kız dans etmeye başlıyor ama  bu defa sol taraftaki kayalıklar üstünde. Hayranlıkla bu dans gösterisini izlerken  epeyce de ıslanıyoruz şelaleden serpilen sularla. Sonra birdenbire müzik bitiyor ve o kız da kayboluyor kayalıkların tepesinde. Biz hala  tepelere bakarken şaşkın bir şekilde tren görevlisi bir düdük çalıp  trenin hareket edeceğini hatırlatıyor ve biz de dönüyoruz trene.. Bu yolculuk sonrası trenden inip bizi bekleyen otobüsümüze biniyor ve Geilo'ya doğru yol almaya başlıyoruz.. Geilo 'da sadece bir gece kalıp tekrar Oslo'ya doğru yola çıkacağız.Yol boyunca  yeşil alanlar, ağaçlar ve buzları çözülmüş göller görünüyor ve akşam üstü alçalan güneşin ışık oyunlarıyla değişik renkler oluşuyor göller üstünde. Geilo Norveç'in  önemli kayak merkezlerinden biri fakat yaz dönemi, tamamen boş görünüyor. Kaldığımız tek otelde bizden başka çok az sayıda misafir var. Otelin çevresini geziyoruz. Bir sokak boyunca sağlı sollu ufak bungalov tarzı  tek katlı binalarda hiç kimse yok. Ertesi sabah tekrar yolculuk başlıyor. Oslo'ya kadar uzun bir yolculuk var. Yol boyunca bir yerde mola veriyoruz.  Hadeland Cam Fabrikası tesislerinde biraz olsun yorgunluğumuzu atıyoruz Tur Liderimiz. Murat Bey'in önerisiyle kafeteryada önce deniz ürünleri çorbası içiyoruz.


Gerçekten çok lezzetli, güzel bir çorba. Sonra fabrikanın satış mağazasında çok ilgi çekici cam ürünler görüyoruz. Ayrıca bir köşede de Norveç'in  ünlü el örgüsü bere, eldiven, hırka, kaşkol gibi  ilgi çekici ürünler yer alıyor. Sonra tekrar otobüsümüzle yola çıkıyoruz.

.Akşam üstü Oslo Limanına ulaşınca kaptanımıza teşekkür ederek otobüsten ayrılıyoruz. Gemiye biniyoruz ve gideceğimiz liman Kopenhag.. Akşam yemeği sonrası kabine gidip dinlenmeyi tercih ediyoruz. Sabah kahvaltısı sonrası gezimizin son durağı Kopenhag'dayız.. Panoramik şehir turu gene var gezi programımızda. Önce " Küçük Deniz Kızı heykelini" görüyoruz limanda. Bir kayalık üstünde suskun ve dalgın tek başına. Danimarkalı ünlü yazar  Hans Christian Andersen'in ünlü çocuk masallarından birinin kahramanı bu "Küçük  Deniz Kızı Yeryüzünde bir Prens'e aşık olup" Deniz Ülkesine dönememiş ve sonsuza kadar suskun kalmıştır. Masal da olsa hüzün veriyor insana böyle bir heykele bakmak bile. Sonra Rosenborg şatosu, Christianborg Şatosu gibi görülmesi gereken yerleri görüyoruz. Sonra Tivoli Otele gidiyor ve valizlerimizi bırakıp Tivoli Bahçelerini  görmek üzere tekrar yola çıkıyoruz.

Otel'in Tivoli Bahçeleriyle  bağlantısı olduğu için dönüşte otel'in Shuttle servisinden yararlanıyoruz. Tivoli'de her yaştan insanın kendine göre vakit geçireceği değişik alanlar var. Yeme-içme için pek çok alternatif mevcut. Yürüme alanları ve oturacak banklar koymuşlar park içine Bizim için en büyük şans o akşam üstü saat 5'de marşlar çalarak gösteri yürüyüşü yapan" Tivoli Çocuk Bandosu'nu" izlemek oldu.

Ertesi sabah Danimarka'ya veda edip yola çıkarken "bir rüya gördüm çok da güzeldi "diye düşünüyordum. Kopenhag'dan İstanbul'a ve sonra da İstanbul'dan, Ankara'ya uçuyoruz. Esenboğa'da bizi Tempo Tur'un otobüsü karşılıyor ve bizi getiriyor Tempo Tur önüne. Sonra vedalaşmalar başlıyor bir başka turda buluşmak ümidiyle.
  

Kaynak :Pınar YAMAÇ / Leyleğin Güncesi

FETHİYE'DEN ANTALYA'YA ADIM ADIM 500 KM..

LİKYA YOLU EFSANELERİ VE 

KAYAKÖY’ÜN HÜZÜNLÜ GEÇMİŞİ

Taner SAYAR

Bu yıl TEMPO ile Likya Yolu başlangıç etaplarını yürümek için yine düştük yollara. Ben bu etabı çok sevmiş olmalıyım ki ikinci kere yürümek için oralardaydım. Belki de bu isteği tekrar canlandıran şey, benim için burasının sadece bir yürüyüş yolu olmamasıydı. Bu rotanın çok sevdiğim denizle bir bütünlük oluşturması ve özellikle yürüyüş öncesi ziyaret ettiğimiz Kayaköy’ün geçen yıl kaçırdığım detaylarını tekrar yakalama çabası beni buraya tekrar getirmiş olmalıydı. 

Geçen yol olduğu gibi Likya Yolu’nu yürümeye başlamadan önce Fethiye’nin bir mahallesi konumundaki Kayaköy’e uğradık. Burası evlerinden zorla koparılan ve göçe zorlanan insanların yaşadıklarını hatırlatması açısından çok etkileyici bir yer. Sekizyüz yıl boyunca bir arada yaşayan insanların, uluslararası  bir anlaşma gereği birbirinden ayrılmaya zorlandıkları yerleşim yerlerinden birisi Kayaköy. 

Karar bir kere alınmıştı. Rumlar buralardan gidecek, yerlerine  Balkanlar’da yaşayan Türkler gelecekti. Bugünkü şehri “hayalet” haline getiren süreç de böyle başlamış oldu. Taş evler birkaç haftada boşaldı, sokaklar sessizliğe büründü, kilisenin çanı sustu. Buraları terk eden Rumlar geri dönecekleri umuduyla bütün eşyalarını götürmediler bile. Yaşayan bir şehir bugünkü enkaz haline geldi. Benzer acıları Balkanlar’da yaşayan ve topraklarını terk etmek zorunda kalan Türkler de yaşadı. Oralardaki ezanın sesi de susmuştu.

Biz bu nedenle, Kayaköy’ün sokaklarını dolaşırken evlerinin önünde sohbet eden Eftalya’nın, Maria’nın, Eleni’nin sesini duyamadık. İşine giden Kostas’ın, Yorgos’un ve Aleksis’in sesi de yoktu artık. Ne nalbant Lakis ne de marangoz Manolis’le karşılaştık sokaklarda. Bu derin sessizlik bize çok şey anlatıyordu aslında. Büyük Fethiye depremine kafa tutan taş binalar, şimdi bir yıkıntı görünümünde karşımızda duruyordu. 

Benzer hikayeleri Nisan ayında Alaçatı’ya gerçekleştirdiğimiz gezide de dinlemiş ve çok etkilenmiştik. Birbirinden uzak iki küçük şehrin, etkileri çok büyük ve ortak hikayeleriydi bunlar. Alaçatı’da şarap üreten Rum nüfusu yerini tütün üreten Türk ailelere bırakmıştı. Burada ise nalbant, taş işçisi ve marangozluk yapan Rumların yerini tarımla uğraşan Türklere bıraktığına tanık olduk. Kısacası senaryolar aynı, sadece oyuncular farklıydı. Yaşanan acı ise ortaktı. 

LİKYA YOLU BAŞLANGIÇ ROTALARI

Kayaköy’ün hüzünlü hikayesini içimizde yaşayarak, dünyanın en iyi on yürüyüş rotasından birisi olarak gösterilen Likya Yolu’nun başlangıcına yöneldik. Beşyüz kilometreyi aşan uzunluğuyla Fethiye’den başlayıp Antalya’da sona eren bu yolun yürüdüğümüz Fethiye kısmı; gerek bitki örtüsü, gerek barındırdığı tarih, gerekse görselliğiyle çok özel bir deneyim yaşattı bize, üstelik doğada yürüyerek. 

Milattan önce 2000’li yıllarda yapılan ve başta Romalılar olmak üzere birçok uygarlık tarafından kullanılan bu yol, İngiliz tarihçi  Kate Clow tarafından ortaya çıkarılıp 1999 yılında yürümeye uygun hale getirilmiş. Likya Yolu’nda yürüyüşe en uygun dönemler Şubat-Mayıs veya Eylül-Kasım ayları. Yol; eski Roma yolları, katır yolları ve patikalardan oluşuyor ve genellikle taşlık ve kayalık bir yapıya sahip. 

Likya Yolu genellikle ormanlık alanların ve verimli tarım arazilerinin içinden ya da yakınından geçiyor. Deniz ise yürüyüş sırasında bir görünüyor, bir yok oluyor.

Yürüyüşteki ilk uğrak noktamız Gemiler Koyu’nu yukarıdan gören tepenin yamacı. Fotoğraf karelerimizi süsleyen Kayaköy yakınlarındaki Gemiler Koyu’na ilişkin bir efsane de var. Bu koyda genç kızlar dokudukları kumaşları yıkarlarmış. Bu yıkama zamanı bir şölen niteliğinde imiş. Bir ucundan tutulan kumaşlar adaya kadar uzatılır, kimin kumaşı adanın karasına önce değerse, onun muradı önce gerçekleşirmiş. Zamanında bu kızların muratları neymiş bilmiyoruz ama bu efsanenin yaşandığına inanılan bu koyu en güzel açılardan görme şansını bulduk.

Gemiler Koyu’na yukarıdan bir bakış…

Yürüyüşlerimizin sonunda  Belcekız Plajı ve Kabak Koyu yüzerek  serinlememize izin verdi. Buralar sadece yüzüp güneşlendiğimiz değil, arkadaşlarımızla koyu sohbetlerin yapıldığı yerler de oldu. 

Fethiye, efsaneleri bol bir yer. Yine efsaneye göre; “fırtınalı bir günde, Yediburunlar önlerinde azgın sular ve fırtınalar bir baba ile oğulun gemisini yakalamış. Oğul bilirmiş buraları çünkü Belcekız adında yörede yaşayan bir kıza sevdalıymış. Kayalara yaklaşırlarsa bir koya girebileceklerini ve fırtınadan kurtulacaklarını söylemiş babasına. Baba ise kayalara çarpıp parçalanacaklarını, buralarda koy olmayıp yalçın kayalıklar bulunduğunu iddia eder dururmuş. Aralarında öyle şiddetli bir itiş-kakış başlamış ki, baba tam kayalara çarpacaklarını sandığı an, oğlunu bir kürek vuruşuyla denize atıp dümene geçmiş. Bir de bakmış ki deniz dönüyor, dümdüz, çarşaf gibi bir koya dönüşüyor.

Baba gemisiyle bu koya sığınmış. Gemisi ve yükleri kurtulmuş ama oğlunun da ölüsüne yanmış tutuşmuş. Günlerce yas tutmuş, denize ağlamış. Gözyaşları, haykırışları boncuk boncuk kumsallardan sekerek karşı yamaçları sarmış. Belcekız sevgilisinin öldüğünü duymuş ve kendisini denize atarak sevgilisine kavuşmayı düşlemiş. O günden sonra, oğulun öldüğü yere Ölüdeniz ve kızın öldüğü yere de Belcekız denmiş.”

Yürüyüşler sırasında olağanüstü bir görsel şölenin yaşandığı rotalardan birisi de Alınca-Kabak etabıydı. Her adımında bir tarafta devasa kaya oluşumları ve şelale yatakları, diğer tarafta Kabak Koyu’nun müthiş görüntüsü bize eşlik etti.  

Oldukça eğimli “Alınca-Kabak” rotasını, “Kabak-Alınca” olarak yürümek de mümkün. Ancak oldukça eğimli ve yedi  kilometre uzunluğundaki bu rota çıkış yönünde oldukça yorucu oluyor. Bu nedenle  rotayı yürüyüş sonunda denize ulaşma amacını taşıyan yürüyüşçüler için “iniş” şeklinde gerçekleştirmek daha anlamlı görünüyor. Eğimli yolda inerken, taşların kayma riskine karşı daha dikkatli olmak gerekiyor. Bu rotada baton kullanımı daha fazla önem kazanıyor. 

Alınca’dan inerken çam ağaçlarının yanı sıra keçiboynuzu ve koca yemiş ağaçları da bize eşlik etti. Daha yükseklerde ardıç ve sedir ağaçları da varmış. Keçiler ise bu coğrafyanın ayrılmaz bir parçası.

Likya Yolu gezimiz Kaş etabını Ekim’de yürüme beklentisiyle sona erdi. Pek çok güzel insanla bu gezide tanışıp, var olan dostlukları ise pekiştirme fırsatı bulduk. Yeni faaliyetlerde buluşma sözleri verildi. Yunanlıların dansı olan sirtakiyi, üstelik Ankara’da öğrenen arkadaşlarla tanıştım. Ezginin Günlüğü’nün unutulmaya yüz tutmuş bir parçasını Kabak Koyu’na tepeden bakarken dinledim. Artçı rehberimiz Erkan’ın oyun havaları eşliğinde dansını hayranlıkla izledim. Yürürken grup içi yardımlaşmanın önemine bir kez daha tanıklık ettim. Otelin havuzu başında yaptığımız sohbetlerin tadı ise bir başkaydı. Çekilen fotoğraflar yaşadığımız anları ölümsüzleştirdi. 

Sekizyüz metrelik yükseklikteki Alınca’dan inerken verdiğimiz molada belki de hayatımızın en lezzetli çayını yudumladık. Ellerine sağlık Derya…

Bu gezi unutmaya başladığımız bir kavramı bize tekrar hatırlattı: birlikte yaşamak. Göçe zorlanan Rumlar, Kayaköy’de yaşamaya devam etselerdi buranın havası şimdikinden çok daha farklı olacaktı. Kertenkele ve yaprakların hışırtısından başka sesin duyulmadığı buralarda, Türkçe ve Rumca şarkılar yine birbirine karışacaktı. Sirtaki ve zeybek yine beraber oynanacaktı. Ezan sesi ile kilise çanı yine birlikte Babadağ’ın eteklerinde yankılanacaktı. 

Teşekkürler TEMPO, bu özlemlerimizi Babadağ’ın eteklerinde tekrar hatırlamamızı sağladığın için. Ekim ayında Kaş’ta bir başka Likya Yolu rotasında görüşebilmek umuduyla...

Kaynak: Taner SAYAR